واسطه های فعال اکسیژن به عنوان یکی از عواملی که در ایجاد حالت مقاومت به انسولین نقش دارند شناسایی شده اند. مقاومت به انسولین یک نارسایی مشخص در دیابت نوع 2 میباشد که می تواند در موارد دیگر کلینیکی مانند چاقی و افراد باردار نیز دیده شود.

همانطور که از اسم انها بر می اید، واسطه های فعال اکسیژن فرم های فعالی از اکسیژن هستند که محصول جانبی تنفس سلولی و فرایندهای متابولیکی سلول می باشند و به علت وارد آوردن آسیبهای اکسیداتیو به سلول، ماده سمی محسوب می شوند. البته در مسیرهای پیام رسان سلولی این گونه مواد دارای نقش های اختصاصی خود نیز می باشند.

از آنجاییکه بسیاری از افراد داری مقاومت به انسولین، دارای شرایط مستعد کننده استرس اکسیداتیو نیز می باشند، ارتباط بین این دو مورد توجه قرار گرفت. Eric Lander وهمکارانش سلولهای ذخیره کننده چربی را در معرض دو ماده شیمیایی قرار دادند که سبب ایجاد شدن مقاومت به انسولین می شود و با اندازه گیری مقدار گونه های فعال اکسیژن دریافتند که مقدار این واسطه های فعال در هر دو مدل افزایش یافته است. سپس آنها سلولها را معرض مواد سرکوب کننده تولید واسطه های فعال اکسیژن قرار دادند. در این هنگام از میزان مقاومت به انسولین کاسته می شد. با تکرار این آزمایش بر روی موشهای زنده چاق (یعنی شرایط in vivo ) نیز این نتیجه ها مجدد حاصل گردید.

به گفته این دانشمند درمان با آنتی اکسیدانها می تواند یک راه امیدوار کننده برای درمان دیابت نوع 2 باشد.